The Catlins

We besluiten om via The Catlins naar Invercargill te fietsen.
Vanuit Dunedin willen we zo lang mogelijk langs de kust naar beneden rijden.
Het uitzicht op de zee is echt prachtig.

De eerste nacht slapen we in de buurt van Brighton, we kunnen geen camping vinden dus zetten we de tent op in de duinen. Dat mag natuurlijk niet, maar het heeft wel zijn voordelen; we maken een mooie standwandeling na het ontbijt. Het nadeel is dat de fietsen helemaal onder het zand zitten, die moeten we dus even schoonmaken voordat we op kunnen stappen.







Al met al gaan we laat weg en fietsen we die dag maar 30 km. We komen aan in Akatore Creek waar twee tentjes naast de rivier staan. We zetten onze tent helemaal achteraan in de struiken naast een kampvuurplaats.

Nadat we de tent opgezet hebben valt het ons op dat het water opeens een stuk lager staat en de andere kant op stroomt, het blijkt aangesloten te zijn op zee. Aangezien het zachtjes regent maken we het kampvuur aan, nu is alles nog niet zo nat. Het vuur rookt flink maar is wel lekker warm.
De volgende dag is het warm, er waait een ontzettend warme wind. Na een paar uur begint het te regenen en het ziet er niet uit alsof het snel zal stoppen. Tussen de middag eten we een paar broodjes onder de bomen, want er zijn geen picknickplaatsen langs de weg. De hele dag hadden we in de regen op een steile grindweg gefietst en we zijn erg blij als deze weg overgaat in asfalt.

We zijn ondertussen ook bij de top aangekomen en gaan eindelijk down hill. Op dat moment begint het keihard te regenen en zijn we binnen een paar minuten doorweekt. Gelukkig zijn we vlak bij Milton, waar we een camping vinden. We kunnen daar heerlijk douchen en brengen de rest van de middag in de keuken van de camping door.

Aan de eigenaar vragen we of we in de keuken kunnen slapen, want het regent nog steeds en de grond is helemaal drassig. Gelukkig vind de eigenaar het goed. Hij biedt ons zelfs aan om in zijn voortent te slapen, maar dat zien we niet zo zitten. De volgende dag staan we al vroeg klaar om weg te gaan, we hoefden tenslotte geen tent in te pakken. Toch rijden we die dag maar 25 km, naar Balclutha. We doen de rest van de middag wat inkopen. De volgende dag brengen we een bezoek aan Kaka Point en Nugget Point. Daar zien we zeehonden, vogels en zeeleeuwen. Helaas kan je de dieren niet zo goed zien, je kan niet zo dichtbij komen.


Het uitzicht op Nugget point was erg mooi:


In Owaka slapen we weer in de tuin van een hostel. Dit is deze keer erg goedkoop en we besluiten dat vaker te gaan doen. De volgende dag brengen we een bezoek aan Surat Bay, daar schijnen veel zeeleeuwen te zitten. Als we op het strand aankomen zien we nog net twee zeeleeuwen de duinen ingaan, waarschijnlijk houden ze ook niet zo van regen. We zijn van plan om te overnachten op een camping in de buurt van MacLennan. Helaas nemen we de verkeerde afslag (het was fout aangegeven!)en komen daardoor helemaal niet op een camping uit. Om 19:00 uur zijn we te moe om verder te fietsen en besluiten we weer ergens achter een hek te kamperen. We zetten de tent boven op een helling op, maar deze keer voelt het wildkamperen minder goed. We zijn een beetje bang om betrapt te worden aangezien een huis in de verte zicht heeft op onze tent. Ook speelt de wind 's nachts met onze tent waardoor we allemaal rare geluiden horen. 's Ochtends staan we dan ook vroeg op en besluiten we ergens anders te ontbijten. Als we het hek weer uit willen blijkt dat een andere fietser zijn tent voor het hek heeft opgezet. We maken kennis met een Chinese jongen die ons het een en ander verteld over fietsen in China. Misschien toch wel een leuke optie om naar toe te gaan! Helaas regent het alweer en we ontbijten voor een supermarktje waar we koffie kopen. Onderweg komen we langs de Cathedral Caves. Op het bord staat dat het hek om 13.00 uur open gaat, het om 14:00 uur low tide is en het hek om 16:00 uur weer dicht gaat. Het op dat moment 13:00 uur en we besluiten door te fietsen daar het dichtstbijzijnde café om onze tassen daar te kunnen achterlaten want de weg naar de caves ziet er steil uit. Een klein stukje verder vinden we een (dure) camping en we besluiten daar in een cabin te overnachten. Het leek ons ook wel erg lekker om weer een keer in een gewoon bed te slapen. We eten een broodje en fietsen dan richting de caves. Het blijkt nog een eind fietsen zodra je binnen de poort bent en om kwart voor drie zijn we bij het begin van de trail. Als we naar het wandelpas lopen worden we tegengehouden door een vrouw. We zijn al te laat, low tide is alweer voorbij. We balen daar enorm van en Cyril kan het niet laten om met die vrouw in discussie te gaan. Het staat tenslotte niet goed aangegeven op het bord bij de ingang. De volgende dag rijden we richten Curio Bay en winnen daar wat informatie in over de route. We kunnen in twee dagen in Invercargill zijn! We brengen eerst een bezoek aan Curio Bay. Het strand is daar heel speciaal, het liggen allemaal versteende bomen die heel oud zijn.

Curio bay:


Versteend hout:


Het was echt prachtig om te zien en er rond te lopen. Daarna kijken we nog even bij Porpoise Bay, daar zijn soms dolfijnen te zien vanaf het strand. Samen met een heleboel andere mensen hebben we naar de zee gekeken, maar wij hebben helaas niks gezien. We rijden die dag nog tot Fortrose waar we op een free camping kamperen. Dit houdt eigenlijk alleen in dat er een toilet aanwezig is, helaas wel weer een chemische toilet die niet al te schoon is. Er is gelukkig ook water te krijgen want dat was op, het is regenwater wat ze in Fortrose drinken maar het smaakt goed. Op zaterdag rijden we de laatste 50 km naar Invercargill, in de regen en harde wind.
De wind blaast bijna net zo hard als op de laatste dag van de Otago Rail Trail, maar blaast in ons zij. We moeten ons best doen om op de weg te blijven en net voor het avondeten komen we aan bij Fien en Joop in Invercargill.

Aan de bomen te zien waait het hier wel vaker:


Alle foto's en video's van de Catlins zie hier (Kies 'show info' voor de beschrijving)