maandag 21 februari 2011

Invercargill -Bluff -Te Anau - Milford Sound

Na de fietstocht met zware tegenwind kwamen we aan bij Fien en Joop.'s Avonds werd er heerlijk (vegetarisch) voor ons gekookt. Zondag hebben we kennis gemaakt met Shirley en Bob die meelunchten en zelfgemaakte scones meegenomen hadden, erg lekker! 's Middags zijn we samen met Fien en Joop naar het hoogste punt van Bluff gereden. Helaas was het erg mistig waardoor we Stewart Island niet konden zien. Daarna zijn we door gereden naar Stirling Point, de bekende richtingaanwijzer waarmee we natuurlijk even op de foto moesten.

Laura, Cyril, Fien en Joop
DSC01117

Stirling Point bij Bluff
DSC01121

Op maandag hebben we inkopen in Invercargill gedaan. Wederom weer te veel Merino kleding in de uitverkoop gekocht en 's avonds hebben we lekker bij de Japanner gegeten. Vergeleken Christchurch en Dunedin is Invercargill vrij klein. Bij het informatiepunt was ook een gratis toegankelijk museum met Tuatara's. Een Tuatara was meer dan 100 jaar oud.

Oude Tuatara
DSC01132

Op dinsdag zijn we vroeg opgestaan, Fien en Joop wilden ons meenemen naar Te Anau en Milford Sound. Het was een paar uur rijden naar Te Anau. Daar aangekomen hebben we onze baggage in de accommodatie gelegd en hebben we even snel geluncht. Om half twee moesten we ons melden bij de boot die ons naar de glowworm caves zou brengen. We hadden heel veel mazzel met het weer, zon en voor de verandering niet bewolkt. De boottocht was erg mooi, we hebben dan ook veel foto's gemaakt. Aangekomen bij de caves bleken wij in de eerste groep te zitten die naar binnen mocht. De ingang van de grot was erg lang en je moest een paar meter gebukt lopen. Binnen was het vrij donker, maar zodra je ogen aan het donker gewent waren ging het wel. We moesten een stuk door de grot lopen en zagen de effecten van de kracht van water in de wand en een mooie waterval. Daarna gingen we op een boot de glowworm cave in. Het was pikdonker in de grot en het enige wat je zag waren kleine blauwe lichtjes boven je. Het was erg mooi om te zien. Toen we weer buiten waren kregen we nog een kleine presentatie te zien over de glowwormen. Ze blijken ongeveer negen maanden in de grot hangen en proberen met hun lichtgevende achterkant insecten te vissen aan kleverige draadjes. Als ze genoeg gegeten hebben transformeren zij in een soort vlieg, paren ze en gaan ze dood. Als vlieg zijnde eten ze dus niet. Ook de boottocht terug was weer prachtig en hebben we heerlijk op het winderige dek in de zon gezeten. 's Avonds heerlijk gegeten bij The Fat Duck, waar je echt geweldige toetjes kan bestellen.

Glowworm Caves
DSC01151

De volgende dag moesten we weer vroeg op omdat het nog een eind rijden was naar Milford Sound. De weersvoorspellingen waren goed, maar het was helemaal bewolkt. Toen we vlak bij Milford Sound waren klaarde de lucht opeens op en ging de zon schijnen, wat een mazzel! De boottocht door Milford Sound was geweldig, de bergen lijken recht uit het water op te stijgen. Verder hebben we twee watervallen gezien en een aantal zeehonden die op een rots aan het slapen waren. De boot kwam zo dicht bij de watervallen dat iedereen op het dek nat werd. Ook hier hebben we weer veel foto's gemaakt.

Milford Sound
DSC01199

Waterval gefilmd vanaf de boot


Bijna een Kiwi
DSC01183

Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij een plek met een waterval en een gletsjer. Daar wilden we naar toelopen, alleen bleek het een stuk verder dan het leek. Na een vermoeiende rotsige wandeling kwamen we bij het ijs aan en toen moesten we weer naar beneden. En we wilden Fien en Joop niet te lang laten wachten. Vlak bij de auto zagen we een mooie vogel, een Kea. We konden erg dichtbij komen, hij was helemaal niet bang.

Kea
DSC01266

's Avonds hebben we even snel fish & chips in Te Anau gegeten. We waren die avond laat thuis, het rijden was wel erg vermoeiend voor Joop. Cyril had ook aangeboden een stuk te rijden, maar dat wilden ze niet.

Donderdag hebben we de laatste inkopen gedaan in Invercargill en hebben we ons Thermarest matje kunnen omruilen, want deze was kapot gegaan. Echt goede service van Thermarest, het oude matje hoeften we niet eens terug te geven of te laten zien. 's Avonds hebben we samen gegeten met Shirley en haar zoons bij Fien en Joop.

Vrijdagochtend hebben we de bus gepakt naar Mossburn. Fien en Joop waren meegereden naar de bushalte om afscheid te nemen. We hebben echt genoten van de week dat we bij hun mochten logeren, wat een lieve mensen zijn dat!

Alle foto's en video's van Invercargill -Bluff -Te Anau - Milford Sound zie hier (Kies 'show info' voor de beschrijving)

zaterdag 19 februari 2011

The Catlins

We besluiten om via The Catlins naar Invercargill te fietsen.
Vanuit Dunedin willen we zo lang mogelijk langs de kust naar beneden rijden.
Het uitzicht op de zee is echt prachtig.



De eerste nacht slapen we in de buurt van Brighton, we kunnen geen camping vinden dus zetten we de tent op in de duinen. Dat mag natuurlijk niet, maar het heeft wel zijn voordelen; we maken een mooie standwandeling na het ontbijt. Het nadeel is dat de fietsen helemaal onder het zand zitten, die moeten we dus even schoonmaken voordat we op kunnen stappen.







Al met al gaan we laat weg en fietsen we die dag maar 30 km. We komen aan in Akatore Creek waar twee tentjes naast de rivier staan. We zetten onze tent helemaal achteraan in de struiken naast een kampvuurplaats.


Nadat we de tent opgezet hebben valt het ons op dat het water opeens een stuk lager staat en de andere kant op stroomt, het blijkt aangesloten te zijn op zee. Aangezien het zachtjes regent maken we het kampvuur aan, nu is alles nog niet zo nat. Het vuur rookt flink maar is wel lekker warm.
De volgende dag is het warm, er waait een ontzettend warme wind. Na een paar uur begint het te regenen en het ziet er niet uit alsof het snel zal stoppen. Tussen de middag eten we een paar broodjes onder de bomen, want er zijn geen picknickplaatsen langs de weg. De hele dag hadden we in de regen op een steile grindweg gefietst en we zijn erg blij als deze weg overgaat in asfalt.

We zijn ondertussen ook bij de top aangekomen en gaan eindelijk down hill. Op dat moment begint het keihard te regenen en zijn we binnen een paar minuten doorweekt. Gelukkig zijn we vlak bij Milton, waar we een camping vinden. We kunnen daar heerlijk douchen en brengen de rest van de middag in de keuken van de camping door.
Aan de eigenaar vragen we of we in de keuken kunnen slapen, want het regent nog steeds en de grond is helemaal drassig. Gelukkig vind de eigenaar het goed. Hij biedt ons zelfs aan om in zijn voortent te slapen, maar dat zien we niet zo zitten. De volgende dag staan we al vroeg klaar om weg te gaan, we hoefden tenslotte geen tent in te pakken. Toch rijden we die dag maar 25 km, naar Balclutha. We doen de rest van de middag wat inkopen. De volgende dag brengen we een bezoek aan Kaka Point en Nugget Point. Daar zien we zeehonden, vogels en zeeleeuwen. Helaas kan je de dieren niet zo goed zien, je kan niet zo dichtbij komen.
DSC01025

Het uitzicht op Nugget point was erg mooi:
DSC01033

In Owaka slapen we weer in de tuin van een hostel. Dit is deze keer erg goedkoop en we besluiten dat vaker te gaan doen. De volgende dag brengen we een bezoek aan Surat Bay, daar schijnen veel zeeleeuwen te zitten. Als we op het strand aankomen zien we nog net twee zeeleeuwen de duinen ingaan, waarschijnlijk houden ze ook niet zo van regen. We zijn van plan om te overnachten op een camping in de buurt van MacLennan. Helaas nemen we de verkeerde afslag (het was fout aangegeven!)en komen daardoor helemaal niet op een camping uit. Om 19:00 uur zijn we te moe om verder te fietsen en besluiten we weer ergens achter een hek te kamperen. We zetten de tent boven op een helling op, maar deze keer voelt het wildkamperen minder goed. We zijn een beetje bang om betrapt te worden aangezien een huis in de verte zicht heeft op onze tent. Ook speelt de wind 's nachts met onze tent waardoor we allemaal rare geluiden horen. 's Ochtends staan we dan ook vroeg op en besluiten we ergens anders te ontbijten. Als we het hek weer uit willen blijkt dat een andere fietser zijn tent voor het hek heeft opgezet. We maken kennis met een Chinese jongen die ons het een en ander verteld over fietsen in China. Misschien toch wel een leuke optie om naar toe te gaan! Helaas regent het alweer en we ontbijten voor een supermarktje waar we koffie kopen. Onderweg komen we langs de Cathedral Caves. Op het bord staat dat het hek om 13.00 uur open gaat, het om 14:00 uur low tide is en het hek om 16:00 uur weer dicht gaat. Het op dat moment 13:00 uur en we besluiten door te fietsen daar het dichtstbijzijnde café om onze tassen daar te kunnen achterlaten want de weg naar de caves ziet er steil uit. Een klein stukje verder vinden we een (dure) camping en we besluiten daar in een cabin te overnachten. Het leek ons ook wel erg lekker om weer een keer in een gewoon bed te slapen. We eten een broodje en fietsen dan richting de caves. Het blijkt nog een eind fietsen zodra je binnen de poort bent en om kwart voor drie zijn we bij het begin van de trail. Als we naar het wandelpas lopen worden we tegengehouden door een vrouw. We zijn al te laat, low tide is alweer voorbij. We balen daar enorm van en Cyril kan het niet laten om met die vrouw in discussie te gaan. Het staat tenslotte niet goed aangegeven op het bord bij de ingang. De volgende dag rijden we richten Curio Bay en winnen daar wat informatie in over de route. We kunnen in twee dagen in Invercargill zijn! We brengen eerst een bezoek aan Curio Bay. Het strand is daar heel speciaal, het liggen allemaal versteende bomen die heel oud zijn.

Curio bay:
DSC01063

Versteend hout:
DSC01068

Het was echt prachtig om te zien en er rond te lopen. Daarna kijken we nog even bij Porpoise Bay, daar zijn soms dolfijnen te zien vanaf het strand. Samen met een heleboel andere mensen hebben we naar de zee gekeken, maar wij hebben helaas niks gezien. We rijden die dag nog tot Fortrose waar we op een free camping kamperen. Dit houdt eigenlijk alleen in dat er een toilet aanwezig is, helaas wel weer een chemische toilet die niet al te schoon is. Er is gelukkig ook water te krijgen want dat was op, het is regenwater wat ze in Fortrose drinken maar het smaakt goed. Op zaterdag rijden we de laatste 50 km naar Invercargill, in de regen en harde wind.
De wind blaast bijna net zo hard als op de laatste dag van de Otago Rail Trail, maar blaast in ons zij. We moeten ons best doen om op de weg te blijven en net voor het avondeten komen we aan bij Fien en Joop in Invercargill.

Aan de bomen te zien waait het hier wel vaker:
DSC01106

Alle foto's en video's van de Catlins zie hier (Kies 'show info' voor de beschrijving)

woensdag 16 februari 2011

Dunedin en Otago Peninsula

Aangekomen op het station in Dunedin gaan we op weg naar de Top 10 camping, deze ligt net buiten de stad. Dunedin blijkt bij aankomst erg heuvelachtig te zijn. Op het moment dat we met volle bepakking willen beginnen aan de beklimming richting de camping worden we aangehouden door een man van een hostel. Hij zegt plaats te hebben voor 2 tenten voor een schappelijke prijs. En het grote voordeel; het is in het centrum. We besluiten daar te kamperen. We kunnen te voet naar de stad en de eerste avond eten we sushi en Teriyaki in de Jitsu een heerlijk Japans restaurantje, een aanrader! De volgende dag zijn we heerlijk gaan winkelen, dat was wel weer eens leuk. En we hebben Merino kleding in de uitverkoop gevonden, want wat is dat spul duur zeg! Merino is kleding gemaakt van de wol van Merino schapen, het heeft een aantal erg fijne eigenschappen voor sporters. De kleding gaat namelijk niet stinken als je erin zweet. Zelfs na een dag of 5 hetzelfde shirt aan te hebben! Ideaal voor wildkamperen want dan hebben we soms geen zin om andere kleding te pakken. 's Avonds komen we er achter dat Cillian bij hetzelfde hostel staat, ook aangehouden door dezelfde man, en spreken we af in een Ierse pub. De stad bevalt ons prima, een goede sfeer en erg gezellig.

Verder bezoeken we de Botanic Gardens en een bierbrouwerij en drinken we lekkere organic beers van de Green man brewery in cafe 'Metro'. Op donderdag fietsen we samen met Cillian richting Otago Peninsula waar we op zoek gaan pinguïns en zeeleeuwen. Het eerste stuk gaat ons makkelijk af, een vlakke weg en weinig wind. Helaas begint het hard te regenen en nemen we pauze in een cafeetje langs de weg. Aangezien het niet echt stopt met regenen besluiten we onze regenkleding aan te trekken en weer te gaan fietsen. Gelukkig valt de regen mee.
We willen naar Allans beach en Sandfly bay, daar hebben we de meeste kans om wildlife te zien. Om het strand te bereiken moeten we een grindweg nemen die vrij steil blijkt te zijn. Op het stand aangekomen regent het vrij hard, maar we gaan toch op zoek naar zeeleeuwen. We zien alleen de staart van een slapende zeeleeuw die heerlijk aan het slapen is met zijn hoofd in een struik. Op naar Sandfly Bay. De weg naar de baai toe is ontzettend steil en ook nog op grind. Laura krijgt al snel last van haar knie en de tassen worden op de fietsen van Cyril en Cillian gebonden. Met heel veel moeite (zelfs zonder tassen was het zwaar)bereiken we de top van de berg en vinden we een plaats om te overnachten; een oude stal. Nadat we de bagage verstopt hebben rijden we naar beneden, naar Sandfly bay.
Pinguïns zie je meestal alleen aan het einde van de dag als het met schemerig begint te worden. We zijn nog net op tijd om twee pinguïns te zien waggelen, wat een leuk gezicht is dat! Verderop kruipt er nog een zeeleeuw op een paar meter afstand voorbij, richting de zee.

Helaas wordt het al snel donker en moeten we snel terug naar de oude stal, het is nog een hele klim naar boven. Het is erg moeilijk om de heuvels weer op te rijden, het is ondertussen al helemaal donker geworden. Laura hoort voor het eerst een opossum en schikt zich dood, wat een enge geluiden maken die beesten. Aangekomen in de oude stal koken we met zijn drieën een lekkere maaltijd en zetten we de binnentent op om in te slapen. De volgende dag staan we al vroeg op en scheiden onze wegen: Cillian blijft in Dunedin en wij gaan richting Invercargill.

Alle Dunedin en Otago Peninsula foto's zie hier (Kies 'show info' voor de beschrijving)

Otago Rail trail

Na de lange dag van 110 km willen we de volgende dag niet teveel fietsen. Dus besluiten we de 23 km naar Clyde te fietsen, dit is het begin van de Otago Rail Trail.

Onze benen zijn nog erg pijnlijk van de dag ervoor, maar er is ons verteld dat het allemaal bergafwaarts is. Helaas blijken we tegenwind te hebben en is de weg niet zo bergafwaarts als ons verteld is. Desondanks komen we aan bij de start van de Otago rail trail en na 8km zijn we in het plaatsje Alexandra. Onderweg komen we een aardige Ierse fietser, Cillian, tegen die ons de weg naar de camping wijst. Een hoop jongelui op de camping, allemaal fruitplukkers die hun reis bij elkaar aan het verdienen zijn. Ook komen we Cillian weer tegen, hij blijkt net als ons ook de Otago rail trail te willen doen. Hij wil echter pas om 12.00 vertrekken dus wisselen we telnr's uit. Die avond nog tot in de late uurtjes een kaartspelletje pesten gespeeld op de Canadese manier(erg vreemde regels, de Nederlandse regels zijn leuker) met een paar Tsjechen een Fransman en een Canadees, en er was een heerlijke kersentaart die nog niet op was, kwam dat even mooi uit!

De volgende dag is het eindelijk weer eens mooi weer. Na lang te hebben uitgeslapen vertrekken we pas om 12 uur. Cillian vertrekt dan pas richting de stad en we spreken af samen ergens te gaan kamperen. Goed insmeren want je bent in NZ binnen 15 minuten verbrand.


We staan versteld van het mooie landschap.
Ondanks het grindpad is het erg leuk rijden. Na 20km is er een leuk terrasje waar we wat eten en drinken en een heerlijk in een paar hangmatten liggen.
Op de kaart zien we dat op het eerste deel van de Otago rail trail geen campings zijn, dus gaan we op zoek naar een mooie plek om voor de eerste keer in het wild te kamperen. Na bijna 40 km hebben we de ideale plaats gevonden; onder een hoge brug naast een rivier. De ideale plek want voorbijgangers kunnen niet onder de brug kijken, we moesten door een hek om op deze plaats te komen dus wilden niet gezien of gehoord worden. We hebben daar vervolgens heerlijk gezwommen en zelf ons potje eten gekookt.

Af en toe hoorden we het hout van de brug kraken als er een paar fietsers overheen kwamen. Pas toen het donker werd gingen we de tent opzetten. Toen we bijna wilden gaan slapen hoorde we iemand heen en weer over de brug rijden. Het was Cillian. Het was al laat en hij moest nog wat eten. Erg leuk om te zien hoe hij op brandertjes van coca cola blikjes zijn maaltijd klaarmaakte.

Toen Cillian de volgende dag voor de 2de keer een lekke band kreeg besloten wij

door te fietsen. Bij Waipiata zou er een free camping zijn. Vrij laat bereiken wij de plaats, maar de camping is nergens te bekennen. In het lokale restaurant sturen ze ons een kant op en als we na een uur nog geen camping gevonden hebben besluiten we nog een nachtje in het wild te kamperen. Helaas dit keer een wat minder mooie locatie. Geen mobiel bereik dus Cillian kunnen we niet bereiken.

De laatste dag van de trail zou de makkelijkste moeten zijn, bijna allemaal bergafwaarts. Fijn denken we, dat kunnen we wel gebruiken. Maar in korte tijd steekt er een wind op, zeg maar meer een storm. Op gegeven moment is het orkaan kracht en dan ook nog eens tegen. Na 2 nachten wild kamperen willen we graag in het volgende plaatsje Middlemarch komen dus we besluiten er tegenin te trappen. Af en toe worden we bijna van de track geblazen. Qua snelheid komen we niet boven de 8 km/uur uit. En dat terwijl we nog 50 km moeten. Uitgehongerd komen we in Middlemarch aan en besluiten we onszelf te verwennen met een heerlijke maaltijd in de lokale pub en nemen we een hotel. Na een lange douche duiken we ons queensize bed in en vallen als een blok in slaap.

De volgende dag besluiten we 's middags de trein te nemen naar Dunedin.
Cillian komen we die middag op het station ook weer tegen, hij is samen met een Franse fietser die ook de trein neemt. De trein is te duur voor Cillian, dus die besluit naar Dunedin te fietsen. De treinreis is erg leuk met gezellige oude conducteurs die van alles proberen te verkopen. Na de zware dagen zijn we blij om een keer zittend van het landschap te kunnen genieten.


Alle Otago foto's zie slideshow: link

zondag 13 februari 2011

Fairlie - Cromwell

Het is alweer 13 februari en we zijn momenteel in Invercargill bij Fien(Josefien), de zus van Cyrils oma en haar man Joop(Joe). We hebben nog geen last van zadelpijn of lekke banden gehad, wel pijnlijke bovenbenen. Het weer is helaas lang niet altijd zonnig hier en de wind maakt het ook niet altijd makkelijk. Gelukkig gaan we na het frisse Invercargill weer omhoog en hebben we aan de westkust hopelijk wat beter weer. Tijd om onze reisverhalen maar eens te posten. We wilden regelmatig wat posten maar hadden vaak geen mobiel bereik. Ook stonden we lang niet altijd op een camping en niet elke camping heeft (betaalbaar) internet.

Fairlie - Lake Tekapo 44km
Na de hevige tegenwind van de dag ervoor besloten we naar Lake Tekapo te fietsen. Deze weg had 2 aardige beklimmingen, waaronder 1 van zo'n 700 meter. Laura vond het zo zwaar dat ze zich afvroeg of ze fietsen nog wel leuk vond. Maar eenmaal boven viel het gelukkig wel weer mee. Maar het zwaarste aan deze dag was dat het erg koud was, maar 10 graden! We moesten al onze warm kleding aantrekken, gelukkig hadden we op het laatste moment in Nederland nog een warme jas aangeschaft. Aangekomen in Lake Tekapo was het uitzicht erg mooi, verder bleek er naast onze camping een hot spa te zijn. Na zo'n koude dag hebben we heerlijk genoten in drie warme baden en een sauna. Een leuk detail aan de sauna in Nieuw Zeeland, die is met je bikini aan. Aangezien wij een Europees accent hadden werden we daarop geattendeerd.


Lake Tekapo - Glentanner 87 km
Een zonnige dag en een makkelijke route langs een kanaal dat leidt naar Lake Pukaki, een mooi meer naast Mount Cook. Aangezien we langs een kanaal reden was de weg vrij vlak en gelukkig hadden we wind mee. Onderweg kwamen we de Mount Cook Salmon Farm tegen waar we heerlijke verse zalm gekocht hebben. Voor drie dollar kon je de vissen zien en voeren, maar dat vonden we te duur. :D
Vanaf de salmon farm was het toch nog wel een eind fietsen naar de camping. Met een geleende oude gietijzeren pan stonden we die avond in de keuken onze zalm te bakken. Nog voordat de olie en zalm in de pan zaten begon de pan hevig te roken zodat de keuken vrij snel blauw van de rook stond. Met als resultaat dat wij heerlijk de zalm aan het oppeuzelen waren en diverse campinggasten zich afvroegen wie toch die rook veroorzaakt had.


Aangezien Laura een beetje grieperig was besloten we een rustdag te houden. 's Ochtends hadden we fantastisch uitzicht op Mount Cook. Terwijl iedereen op de camping te voet, met de fiets of per helikopter Mount Cook ging bekijken hebben wij lekker de hele dag niks gedaan!


Glentanner - Twizel 43km
Laura was nog niet helemaal lekker maar aangezien we niks meer te eten hadden en het restaurant ons te duur was besloten we toch naar Twizel te fietsen. Onderweg kwamen we Becky en Britta tegen, 2 meiden die elkaar in NZ hadden ontmoet en besloten samen te gaan fietsen. We hebben 's avonds heerlijk samen gegeten.


Twizel - Omarama 32km
We zeggen Becky en Britta gedag want die blijven in Twizel en vertrekken. De weg is vrij vlak en we komen wederom een zalmfarm tegen, lekker! Eenmaal aangekomen in Omarama komen we erachter dat de rail trail waar we over gelezen hadden in Clyde begint en besluiten we voor de moeilijke route te kiezen in plaats van naar de kust. Aangezien we de vorige keer wat weinig eten hadden ingeslagen vullen we dit keer 2 achtertassen vol met eten om het zo'n 3 dagen vol te kunnen houden.

Omarama - Cromwell 110km
Zodra we wegfietsen merken we dat we niet bepaald hard
voorruit komen terwijl de weg vlak lijkt en de wind wat in ons rug waait. De weg is valsplat wat we dankzij de hoogtemeter op mijn fietscomputer zien. Het stijgen blijft maar doorgaan alsof er geen einde aankomt en er komt maar geen afdaling waardoor het fietsen zwaar voelt. Na een lunchpauze komen we erachter dat het nog meer gaat stijgen, we komen namelijk bij de Lindis pass welke zo'n 965 meter is. Ai, de boodschappen in Cyril's tas voelen dan opeens flink zwaar. Misschien was de aanbieding van 3 liter appelsap en de blikken baked beans van de Heinz wat hier Watties heet toch niet zo handig? Ondanks alles blijven we door ploeteren en lukt het ons na veel gezweet de top te bereiken. Dat voelt lekker, maar wat een wind hier, jeetje. De afdaling gaat lekker hard met snelheden van 60km/h en dat terwijl we nu ineens harde tegenwind hebben met afdalen. We zitten in no time weer op 200 meter hoogte. Vervolgens gaat het een beetje op en neer en hebben we aardig wat tegenwind te verwerken. We hebben het idee dat er in Tarras een camping zal zijn, dan zitten we op 80 km. Eenmaal aangekomen blijkt het café net dicht. We hadden wel zin in een bakkie. Dan maar onze chips eten op het terrasje. Er is nog wel een leuk winkeltje open waar we wat rondneuzen. De vriendelijke eigenaresse vertelt dat er geen camping is in Tarras maar dat er 20 km verderop wel mogelijkheden zijn voor wildkamperen en 30 km verderop een camping is. Ondanks dat we er al een lange dag op hebben zitten besluiten we dan toch door te fietsen. Wat volgt is een aardig vlakke weg en we hebben de wind in de rug. We komen langs wat mogelijkheden om wild te kamperen maar aangezien we zo lekker vooruit gaan houden we het nog 30 km vol tot Cromwell, waar de grote camping is. Na de tent te hebben opgezet is het inmiddels bijna 21.00 en gaan we de keuken in waar we pannenkoeken bakken. Daarna heerlijk lang douchen en de tent in.




Alle Fairlie to Cromwell foto's zie hier (Kies 'show info' voor de beschrijving)